11. Wymiana ciosów.

Zadowolony Marc Bartra przemierzał szkolne korytarze. Lekkim krokiem wszedł do saloniku roku 92 i skierował się do sypialni dziewcząt. Niósł ogromne naręcze różnokolorowych margaretek. Położył piękny bukiet na łóżku Nelti, a gdy obrócił się na pięcie zobaczył na łóżku przy drzwiach Sophie. Na kolanach trzymała książkę, ale teraz jej nie czytała tylko wpatrywała się w niego uważnie.
-Hej, White - wyszczerzył swoje białe zęby. Musiał jakoś ratować sytuację skoro już został odkryty.
-Hej - uśmiechnęła się.
-Nie masz lekcji? - wrócił do łóżka Nelti i wyjął kilka białych kwiatków.
-Źle się czuje i zostałam w pokoju.
-Bo wiesz - przysiadł na łóżku Tracy. - Oficjalnie mam trening - podał jej mały bukiecik, który szybko związał kawałkiem nitki.
-Spoko - wyruszyła ramionami. - Nic nie powiem.
-Dzięki! - odetchnął z ulgą. - Przynieść ci coś? Skoro i tak tu jestem mogę się jakoś przydać.
-Nie, nie trzeba. Poczytam sobie, a później się położę - uśmiechnęła się.
-Źle wyglądasz - skomplementował, ale w jego głosie słychać było troskę.
-Bo choruję na grypę, którą zwą Isco - jęknęła.
-Uuu... - zatroskał się. - Tak, słyszałem, że nasz grzeczny Isco nieco się rozbrykał przez wakacje - położył się na łóżku zakładając ręce za głowę. - Że też Cara z Richie'm nie wzięli go za łeb, gdy było trzeba... - zamyślił się.
-To jego sprawa.
-Jego czy nie jego, ale przez niego cierpisz. Jak to nie było nic głębokiego to ci przejdzie. Im głębszy kontakt fizyczny i psychiczny tym trudniej... - westchnął ciężko.
-Kontakt fizyczny to on miał z innymi. Widocznie mnie nie chciał - westchnęła odkładając książkę.
-Jeszcze znajdziesz kogoś fajnego! - usiadł i poklepał ją po kolanie. W tej samej chwili otworzyły się drzwi i stanął w nich Vazquez. Na jego ustach pojawił się cwany uśmiech, a oczy zalśniły groźnie.
-Sorry, że przeszkadzam. Szukam Nelti, ale widzę, że tu jej nie ma - powiedział i wyszedł.
-Szlag - sapnął Marc i wstał drapiąc się po głowie.
-Nie martw się. Zajmę się Vazquezem - powiedziała.
-Szkoda, że on chce zajmować się tylko Nelti - burknął. - Diabli mi go nadali - sapnął. - Dobra, trzymaj się i ani słowa o kwiatach! - puścił jej oczko i wyszedł. Musiał znaleźć Nelti przed Vazquezem!


Nelti siedziała na szkolnym dziedzińcu i uczyła się niemieckiego razem z Loganem. Pod drzewem niedaleko nich leżała Cara i Richie. Na nosach mieli zeszyty, ale służyły im one jako ochrona przed słońcem, bo smacznie drzemali.
Ze szkoły wyszedł właśnie Vazquez i zmierzał w ich kierunku. Podgwizdywał sobie i uśmiechał się wesoło. Nagle z budynku wybiegł Bartra. Ocenił odległość i ruszył biegiem. Nim ktoś zdążył zareagować rzucił się na Alvaro i zginęli w kłebie kurzu, bo szkolny dziedziniec był piaszczcysty, nie utrwalony żadną kostką czy kamieniem.
Słychać było różne jęki, przekleństwa i dziwne krzyki.
Richie usiadł i szturchnął Carę.
-Logan, zrób coś - szepnęła Nelti.
-Niby co? Wiesz ile oni potrafią ponieść na siłce, a ile ja? - prychnął.
-CO TU SIĘ WYPRAWIA?! - Ze szkoły wybiegła dyrektorka i kilka nauczycielek. Trener koszykówki i woźny rozdzielili dwóch walczących chłopaków i trzymali ich na pewną odległość od siebie. Vazquez miał podbite oko, a nosa płynęła mu krew. Bartra mógł się poszczycić rozciętą wargą i rozwalonym łukiem brwiowym. Obaj byli cali w kurzu i krwi.
-W tej chwili do lekarza, a potem do mojego gabinetu. Zadbam o to, żeby odechciało wam się bójek - groziła dyrektorka.
Marc nim ruszył do szkoły spojrzał na Nelti swoimi smutnymi oczami i poczłapał za Vazquezem.
-Bloom, Bloom - zacmokała Cara, która dotychczas z uwagą śledziła przebieg wydarzeń. - Co ty z nimi zrobiłaś? - zaśmiała się i znów nakryła zeszytem.
-Ja? - zdziwiła się Nelti.
-A co? Może ja? - zakpił Logan. - Przecież o mnie się nie bili.
-Trzeba potrenować z Bartrą. Coś stracił skuteczność - dodał Richie i też wrócił do poprzedniej pozycji.
-Nie... - szepnęła brunetka patrząc na drzwi szkoły.
-Tak - odpowiedziała trójka jej przyjaciół.


Męska przyjaźń jednak potrafi się skończyć, gdy w grę wchodzi kobieta, i to jaka! Brunetka, nogi do nieba, uśmiech niczym z Hollywood... Aż ciężko uwierzyć, że ta piękność woli specjalność prawa i karate niż aktorstwa czy modelingu. Rozkochała w sobie dwóch interesujących mężczyzn i stało się... Doszło do wymiany ciosów. Podbite oczy, rozcięte usta, rozbite nosy i brak rozstrzygnięcia, bo przerwano tę emocjonującą rozgrywkę. Miejmy nadzieję, że Nelti Bloom nie wybierze wcześniej jednego z nich, a Alvaro Vazquez i Marc Bartra dokończą co zaczeli. Oby!
Rimani in contatto!
Besos, AM :*


Canales wpatrywał się w ekran swojego telefonu i cmokał niezadowolony.
-Teraz to Am dowaliła - powiedział i usiadł na kanapie w saloniku swojego roku. W pokoju było kilka osób, ale najbliżej znajdował się Theo Sorel.
- Czemu? Co znów? - zapytał.
-Oj... Alvaro trochę się poszturchał z Bartrą i już wielka afera, że to przez Nelti. Przecież ona nie jest winna ich akcjom.
- Ja tam nie wiem - wzruszył ramionami. - Nie obchodzi mnie to, ale to pewnie tylko plotki.
-To jest Am! Ona wie wszystko - powiedział całkowicie powaznie.
- To chyba twoja ulubiona strona - przewrócił oczami.
-Bo jest o nas? Theo, uczysz się w najlepszej szkole na świecie, i gdy ją skończysz, że nie dość, że będziesz zajebiście dobry to i sławny! Przecież to czytają nie tylko uczniowe Amalii!
- A nie denerwuje cię to, że są tam pisane jakieś głupoty? Czasem to nie jest nawet prawda!
-Jak nie jest jak jest! To jest tylko podkoloryzowane. Vazquez i Bartra się pobili? Pobili! Przez Nelti? Przez Nelti!
- A przed chwilą mówiłeś co innego - Theo uśmiechnął się szeroko.
-Wcale nie! - oburzył się. - Poszło o nią, ale przecież to nie jej wina, nie?
- Sergio, nie gadaj tyle, tylko pokazuj co piszą o innych.
-O tobie nic, nie jesteś sławny - wyszczerzył zęby. - Chyba, że pobujasz się z kimś z 92. Tam laski są popularne. Nasze nie - dodał szeptem.
- Ale ja nie chcę być sławny! - oburzył się. - Tylko chce poczytać.
-Jakbyś był to pisaliby nawet o tym, że czytasz - pokiwał głową. - Proszę! - spojrzał na telefon. - Najlepszą drogą do zdobycia wiedzy jest nauka. Prawda stara jak świat, znana i praktykowana w równie starych murach Amalii. Uczniowie spędzają wiele godzin ślęcząc nad książkami, nie śpiąc, nie jedząc, nie mając prawie żadnego życia. Jednak nie wszyscy podzielają ten pogląd. Gdy jedni korzystając z pięknego jesiennego słońca uczą się na szkolnym dziedzińcu, drudzy leżą na zielonej trawce, zakrywając noski zeszytami, żeby móc się zdrzemnąć. A potem przychodzi do egzaminu i Lerman po całym tygodniu ostrej nauki dostaje 4+, a Delevingne i Stanton po całym tygodniu spania i leniuchowania dostają 4. Wnioski trzeba wysunąć samodzielnie. Rimani in contatto! Besos, Am - przeczytał.
- Nudy, Canales. Czasem już ty masz lepsze wieści! - szturchnął go łokciem.
-A myślisz, że skąd je mam? Czasem swoją wiedzę uzupełniam wiedzą Am! Jakbym ją poznał i byłaby dziewczyną to pewnie bym się w niej zakochał.
- Bylibyście dobraną parą - skinął głową.
-Zobaczę czy Vazquez żyje - wstał.
- Chyba sobie radzi. Ja się pokręcę po szkole i też przyjdę.

Wybaczcie czasowy poślizg, ale mam masę na głowie, a notki na tego bloga dodaję ja, a nie Moniika. 

W ramach osłodzenia Wam czekania zdradzę, że nowe opowiadanie się już pisze :)

Mamy 4 notki! :D

A tu --> adresik

Wygląd odstrasza, ale bohaterowie są. Można coś już wywnioskować :D

 

Buziaczki :***